Frans Schermer en Mirjam la Haye
Al sinds 1980, toen zij hun eerste spelletje mahjong speelden, zijn Frans Schermer en zijn vriendin Mirjam la Haye op zoek geweest naar aansluiting bij andere spelers. Die waren er wel, zowel in hun woonplaats Rotterdam als daarbuiten, maar de meesten speelden liever met elkaar dan met anderen. Frans Schermer heeft dat kleinburgerlijke patroon doorbroken en daarmee het fundament gelegd voor een landelijke mahjongbond.
Frans en Mirjam sloten zich aan bij een Rotterdams clubje, dat zich de Eerste Nederlandse Mahjong Vereniging –ENMV- noemde, maar ondanks die gewichtige naam puur Rotterdams was. ‘Er zullen toch wel meer mensen in Nederland zijn die mahjong spelen dan die paar in Rotterdam?’, vroeg Frans vroeg zich af. ‘Misschien zijn er wel meer verenigingen en clubjes zoals wij?’ Hij wilde van zijn club een echte Nederlandse vereniging maken en aansluiting zoeken bij alle mahjongers in heel Nederland en wist gedaan te krijgen dat er advertenties werden geplaatst in landelijke kranten.
De advertentie leverde veel enthousiaste reacties op. Er ontstond contact met clubjes in Amsterdam, Rosmalen, Hengelo en Utrecht. Toen werd al gauw het idee geboren om een landelijk toernooi te organiseren. Ingewikkelde telformulieren werden bedacht – iedereen moest zelf kunnen tellen was de idee – en een zaal geregeld. En zo vond op 24 oktober 1992 in het Rotterdamse Nivon het eerste naoorlogse landelijke mahjongtoernooi plaats: 44 spelers, winnaar Yme Manintveld en een Chinese maaltijd na afloop. Het volgende jaar deden er 48 spelers mee, het maximum.
Het eerste toernooi in Rotterdam.
Onder druk van Frans Schermer gingen de andere clubjes ook landelijke toernooien organiseren, maar Rotterdam eigende zich het predicaat Nederlands kampioenschap toe. Rosmalen is als eerste begonnen en heeft het een paar keer gedaan. Utrecht volgde op 23 april 1994 met het een eenmalig toernooi in Bar Lunet. De Amsterdamse Kongrovers gingen vanaf 1995 ook landelijke toernooien organiseren.
Het samenbrengen van die verschillende clubjes leidde tot heftige discussies over spelregels en puntentelling. In Rotterdam werd met minimaal één verdubbeling gespeeld en zonder puntenlimiet. Met één klapper kon je dus het toernooi winnen. In Utrecht speelden ze zonder verplichte verdubbelingen. Er werd een toernooicommissie ingesteld, die landelijke regels bepaalde. Die besliste: minimaal één verdubbeling en maximaal 2000 punten. Een voorgestelde strafmaatregel tegen de speler die de winnende steen weglegt -betalen voor alle verliezers- haalde het niet.
Terugkijkend op zijn mahjongjaren zegt Frans Schermer: ‘Achteraf gezien was dat pionieren eigenlijk het leukste van dat mahjongen: nieuwe mensen ontmoeten en enthousiasme opwekken.’
