Het ene paar woont aan zee, het andere in de kop van Overijssel. Toch spelen ze iedere maand een partijtje mahjong. En er wordt smakelijk gedineerd door de Demmers en de Gurowitschen.
Wie? (v.l.n.r.) Lia Gurowitsch, Marjan Demmer , Maurice Demmer en Rob Gurowitsch.
Waar? Om en om. De ene keer bij de Demmers in Den Haag, deze keer bij de Gurowitschs in een appartementencomplex aan de Beulakerwijde, even buiten Wanneperveen.
Welke frequentie? Eens in de maand, meestal op vrijdag, maar zaterdag kan ook. Het is twee uur reizen van de ene plaats naar de andere. Daarom vindt het mahjongen plaats tussen de lunch en het diner. Alle drie elementen krijgen ruime aandacht, maar het spelen heeft de bovenhand. We proberen een hele partij te spelen maar omdat we met openbaar vervoer reizen moeten we wel voor tien uur klaar zijn. Als de trein er niet was, zouden we zeker langer doorgaan.
Welke variant? Aanvankelijk Hong Kong, tegenwoordig de nieuwe Chinese regels.
Hoe kennen jullie elkaar? Vanuit Den Haag. Lia had er een kapsalon en Marjan kampte met hardnekkige haarproblemen, waar medici geen raad mee wisten. Lia geloofde evenwel dat ze Marjan kon genezen. Marjan stemde toe in een intensieve behandeling door Lia, maar echtgenoot Maurice vertrouwde het niet en ging polshoogte nemen in de kapsalon. Het wantrouwen heeft plaats gemaakt voor hechte vriendschap, waarin kilometers geen rol spelen. De haarproblemen zijn volledig verdwenen.
Sinds wanneer mahjong? Marjan speelt het al zo’n vijftien jaar. Sinterklaas schonk het exotische spel aan de familie. Ha, geen Risk meer, zei haar zusje enthousiast. Maar hoe het spel gespeeld moest worden, moesten ze uit een boekje leren. Er ontstonden heel wat aparte, eigen regels. Bij gezamenlijke vrienden ontmoetten Marjan en Maurice Dicky en Martin Rep en natuurlijk kwam mahjong ter sprake. De oude regels werden in de ban gedaan en dochter Barbara leerde hen nieuwe regels: het Hong-Kongmahjong.
Rob en Lia bleken ook spelletjesmensen te zijn, ook wel in voor iets nieuws en zeker voor zo’n opwindend spel als mahjong. Marjan en Maurice leerden het hen en alle vier beviel het zo goed, dat ze nu al zo’n viereneenhalf jaar met elkaar het Spel van de Tienduizend Mogelijkheden spelen. De verhuizing van Lia en Rob van het drukke Den Haag naar de stilte van noord-Overijssel had geen enkele invloed op de frequentie en de passie. Wel zijn ze inmiddels overgestapt van de Hong-Kongregels naar de Chinese Officiële.
Competitie? Een porseleinen ei van zo’n vijf centimeter hoogte met de afbeelding van een dartele, rode draak doet dienst als de felbegeerde inzet van hun mahjongdag. Wie wint mag het Ei bij zich houden tot de volgende ontmoeting. Er worden verder geen standen en/of statistieken bijgehouden, maar volgens het collectieve geheugen is Maurice het meest in het bezit van het Ei. Toen ze nog Hong Kong speelden was het Rob die het vaakst de trofee veroverde. Het Ei kijkt toe tijdens het spel.
Spelmateriaal? Ze spelen op een kale, uitgeschoven langwerpige tafel met een spel van kunststof. De ruggen van de stenen zijn heel erg blauw. Onder de mahjongstokken zitten royale vilten noppen geplakt tegen het lawaai en het krassen. Er zijn kingsize fiches van Amerikaanse herkomst in stevige kleuren. Ze zitten in fraai bewerkt kistjes, die aan het begin van het spel aan de spelers worden uitgedeeld. Moet het spel worden onderbroken voor het diner, dan gaan de kistjes dicht en kunnen geen munten verdwalen.
Voorbereidingen? Rob: ‘We bereiden ons altijd goed voor op het culinaire aspect van onze mahjongdag. Wat zullen we nu weer eens eten? We zoeken nieuwe recepten en nieuwe kookdingetjes. Het culinaire speelt een grote rol. Het lijkt er wel eens op dat we de tijd tussen twee heerlijke maaltijden doden met mahjong, maar zo is het niet. Dat lekkere eten komt zelfs vaak in het gedrang omdat we zo nodig ons partijtje willen afmaken, voordat we de laatste trein naar huis pakken.’
Leuk aan mahjong? Lia: ‘Het is zo heerlijk dat je helemaal alleen voor jezelf kunt spelen, dat je het precies zo kan doen als je het zelf wilt. Dat vond ik een verademing.’ Rob: ‘En als mensen niet spelen, kletsen ze maar wat, zonder dat het ergens over gaat. Daarom spelen we graag een spelletje. Dat wil niet zeggen dat wij er niet bij kletsen, integendeel zelfs.’
Toernooien? Maurice en Marjan vinden ze wel leuk, maar Lia voelt zich nog onzeker met al die nieuwe spelregels. Rob heeft nare gevoelens over zijn eerste toernooi. Omdat hij moeite heeft om iedereen goed te verstaan, voelt hij zich dan opgejaagd als hij eerst de weggelegde steen wil bekijken. De meeste deelnemers aan toernooien vindt hij gezellige mensen maar er zijn ook fanatiekelingen bij, die hij totaal niet gezellig vindt.
Spelmoment. Marjan: ‘Mahjong!’. Ze pakt triomfantelijk de weggelegde kringen-6 van tafel, maar schrikt als ze haar spel open legt. ‘O nee, ik heb alleen zes punten voor schoon spel.’ Haar spel bestaat uit pungs en chows van kringen en een paar draken. ‘Sorry’, zegt Marjan, ‘ik heb dus een dood spel.’ Dan ontdekken ze dat Marjan de vierde kringen-6 heeft gepakt en dat ze dus nog twee punten krijgt voor Tile hog . Marjan is gered en incasseert opgelucht de plastic munten.
Uitslag? Het Ei verhuist naar Den Haag, want Maurice Demmer heeft de dag van z’n leven. Hij wint met overmacht het ene spel na het andere. Rob, Lia en Marjan komen er niet aan te pas. Het diner was wederom voortreffelijk.
