Mijn eerste

Via mijn werk, creatief medewerker op een reclamebureau, heb ik kennisgemaakt met mahjong. Sterker nog, mijn beroep is een van de redenen geweest om mahjong te gaan verzamelen. Ik moest namelijk met regelmatig in het buitenland zijn en had dan genoeg tijd over om antiquairs langs te gaan.

Al gauw ontdekte ik dat chique en zeker de in Aziatische objecten gespecialiseerde antiquairs òf  hun neus ophaalden voor mahjong òf er nog nooit van hadden gehoord. Het waren meer de bric-à-brac zaakjes waar ik het van moest hebben. Vooral de diverse antiek markten, zoals Portobello Road in Londen, vormden een ideaal jachtterrein. In Nederland daarentegen was de spoeling nogal dun. Net als in Frankrijk en België.

Mahjong spelen leerde ik van een collega. Het spel beviel buitengewoon.  Door de stille opwinding die het veroorzaakt: de spannende combinatie van geluk, gokken en strategisch denken en doen. Plus, nadat ik mijn eigen, fraai uitgevallen spel had aangeschaft, het esthetisch genoegen van de sierlijk gegraveerde stenen.

Met dat eerste spel, dat ik begin jaren 70 kocht, heb ik enorme mazzel gehad. Niet financieel. Want het was behoorlijk aan de prijs. Wel wat kwaliteit betreft. De stenen, en vooral de seizoenen, zijn prachtig gegraveerd. Het gebruikte been oogt een tikje transparant, maar net als het bamboe mooi doorleefd. Het kistje – rondom ingelegd met nogal eenvoudige figuren van been – verdenk ik ervan Japans in plaats van Chinees te zijn. Het is gemaakt van een voor mij onbekende soort donker hardhout en zeker geen rozenhout.